Οι αρχές της Δυτικής Βοτανοθεραπείας

Μέχρι την εποχή του Ιπποκράτη (468-377 π.Χ.), η Ευρωπαϊκή βοτανολογική παράδοση είχε ήδη απορροφήσει ιδέες από την Ασσυρία και την Ινδία. Ενώ, η πολύπλοκη θεωρία των διαθέσεων και των ουσιωδών υγρών του ανθρώπινου σώματος είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται. Ο Ιπποκράτης ταξινόμησε σε κατηγορίες όλες τις τροφές και τα βότανα ανάλογα με την θεμελιώδη τους ιδιότητα – θερμό, ψυχρό, ξηρό και υγρό. Ακόμη, θεωρούσε ότι η καλή υγεία διατηρείται όταν οι ιδιότητες αυτές είναι σε κατάσταση ισορροπίας. Επιπλέον, η φυσική άσκηση και ο άφθονος καθαρός αέρας, αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ευζωίας.

Ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης, έγραψε το κλασικό του κείμενο De Materia Medica γύρω στο 60 μ.Χ. Ένα βιβλίο που αποτέλεσε το πρότυπο εγχειρίδιο για 1.500 χρόνια. Οι ελληνικές ιατρικές θεωρίες έφτασαν στη Ρώμη περίπου στο 100 π.Χ. Με την πάροδο του χρόνου, έγιναν περισσότερο μηχανιστικές με δεδομένο ότι παρουσίαζαν το ανθρώπινο σώμα σαν μια μηχανή που έπρεπε να επιδιορθωθεί δραστικά. Το γεγονός αυτό ερχόταν σε αντίθεση με την διδασκαλία του Ιπποκράτη που όριζε την αυτοθεραπεία του ασθενούς. Με τον τρόπο αυτό, η ιατρική μετατράπηκε σε μια προσοδοφόρα επιχείρηση που διέθετε πολύπλοκα και ακριβά γιατρικά από βότανα..................................
...........................................