Η ψευδαίσθηση του χρόνου

Σε κάποιο ορυχείο, μια μικρή ομάδα εργατών παγιδεύτηκε σε μια στοά μετά από μια ξαφνική κατολίσθηση. Γνώριζαν ότι ο υπάρχον αέρας θα τους κρατούσε στη ζωή για ελάχιστες μόνο ώρες. Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, μόνο ο ένας τους διέθετε ρολόι. Τους έλεγε την κάθε ώρα που περνούσε, καθώς με αγωνία περίμεναν τη λύτρωση, το σωστικό συνεργείο. Ωστόσο, δεν τους έλεγε την σωστή ώρα, προκειμένου να μην χάσουν οι υπόλοιποι την ψυχραιμία τους, τη ζωή τους. Κάθε δύο ώρες που περνούσαν, εκείνος τους έλεγε μόνο τη μία. Δέκα ώρες αργότερα, διασώθηκαν. Ήταν όλοι ζωντανοί, εκτός από εκείνον με το ρολόι. Τους είχε ξεγελάσει όλους, εκτός από τον ίδιο τον εαυτό του.

Οι σοφοί μας διδάσκουν ότι ο πραγματικός εαυτός μας δεν είναι οι φευγαλέες εικόνες των σκέψεων, των συναισθημάτων, των επιθυμιών και των αισθήσεων που βιώνουμε κάθε στιγμή. Ταυτιζόμαστε με αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Με τις αισθήσεις μας σε χρήση, ο κόσμος μετατρέπεται σε έναν μαγικό ατομικό κόσμο. Δεν υπάρχουν δύο άτομα που να τον βλέπουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δύο άτομα που να καταλαβαίνουν τα ίδια πράγματα. Δύο άτομα κοιτάζουν ένα ηλιοβασίλεμα. Ο ένας βιώνει στεναχώρια, διότι θυμάται έναν πρόσφατο χωρισμό, ενώ ο άλλος, μαγεύεται από τα χρώματα και βιώνει μια αίσθηση ενότητας και πληρότητας....................
...........................